|
กูชอบเรื่องราวและบรรยากาศในฟาร์มว่ะไม่รู้เป็นไง สังคมตะวันตกก็ดีไปอีกแบบ คือมักจะทำอะไรจริงจังเสมอ ถึงเวลางานก็ทำกันอย่างจริงจัง เมื่อถึงเวลาแดกก็แดกกันเหมือนแม่งทำงานไลซักอย่างหนึ่ง กูยังไม่เคยเห็นอาหารที่ไหนนิยมทำจานใหญ่เท่าที่เมกาเลย คนที่ไปที่นั่นใหม่ๆมักจะงง แล้วก็ไม่มีใครมีความสามารถแดกได้หมดจาน....
////
พูดถึงเรื่องเพลง คนท้องถิ่นในฟาร์มมักจะนิยมฟังเพลงที่มีท่วงทำนองสบายๆ ธรรมชาติ บั่นน่อก จังหวะที่นิยมก็จะเป็นจังหวะสนุกเสียส่วนใหญ่อย่างเช่นจังหวะโพลก้า และเพลงประเภทที่ได้รับความนิยมอีกอย่างก็เป็นพวกเพลงที่มีการเรียบเรียงเสียงประสานได้เพราะ อาจเป็นเพราะติดมาจากโบถส์ก็เป็นได้นะ
ถ้าใครเคยไปเที่ยวแดนใต้ทางแถบแม่น้ำมิซซิสซิปปี้จอร์เจียก็คงเคยอิ่มหนำสำราญกับ
กุ้งแม่น้ำมาแล้ว กุ้งเป็นอาหารที่หาง่ายและมีราคาถูกในแถบนั้น ที่นั่นอาหารจะเต็มไปด้วยกุ้ง อไลๆก็กุ้ง ยังกะว่าตายอดตายอยากกุ้ง ขนมปังที่ทำให้คนแถวนั้นนึกถึงอดีตของการเดินทางรอนแรมก็คือขนมปังจอร์นนี่เค้ก มันไม่ใช่ขนมเค้กร๊อก แต่มันคือขนมปังข้าวไรน์นั่นเอง รสชาติจะออกหวานนิดๆ ความนุ่มน่ะร๋อ ลืมมันไปเลย เพราะขนมปังที่ใช้เป็นอาหารคนนิยมเอาปอนด์ขนมปังกระแทกกับโต๊ะให้มันหัก จะไม่นิยมใช้มีดเฉือนเพราะมานเฉือนไม่ออก
แล้วอาหารที่ขึ้นชื่ออีกชนิดหนึ่งทางแถบนั้นก็คือ เบอร์กู อาหารชนิดนี้หลายคนไม่รู้จักว่ามันคืออะไร มันก็คือซุบเนื้อจระเข้เพื่อนรักของสตีฟ เออวินผู้ล่วงลับนั่นแหละจระเข้แม่น้ำมิซซิสซิปปี้ที่สามารถนำมาแดกได้นั้นต้องมีการตีตราพิเศษเลี้ยงสำหรับไว้แดกห่าโดยเฉพาะ(โอ๊ย สงสารว่ะ) จะจับจระเข้มาฆ่าแดกส่งเดชไม่ได้ คุก กูเองไม่เคยแดก และไม่คิดอยากจะแดก แต่เห็นพูดกันว่ารสชาติเหมือนไก่
เพียงเพราะมันเป็นประสบการณ์เล็กๆเอาไว้ชำเลืองมองแบบขำๆ
....... maczy
 
| 
Venus - Frankie Avalon
main blog