Every time I look at you

สองสามวันก่อนรู้สึกท้อชิบหาย ไฉนเลยกูจึงเกิดมาให้คนอื่นเหยียบย่ำได้ถึงเพียงนี้ ชีวิตกระอักกระอ่วนได้ถึงเพียงนี้ แต่...ด้วยความที่เป็นคนที่มีหัวใจสู้มาแต่ไหนแต่ไร น้ำตาที่มันเอ่อล้นเนืองนองอยู่ในใจนั้นพลันเหือดแห้ง เพราะแว่บนึงของสมอง มันกะลังกระซิบว่า ไม่นะ...ไม่! คนอย่างกูไม่ได้เกิดมาเพื่อให้ใครรังแกกูได้ฟรีๆเปล่าๆ เล่นๆ สนุกๆ ไม่เป็นไล สักวันนึงกูจะพิสูจน์ให้พวกมึงได้รู้ว่าคนอย่างกู จะไม่ยอมพวกมึง ทว่าตอนนี้ กูเองทำไลไม่ได้นอกจากนิ่งไว้ อดกลั้นเข้าไว้ ให้นึกซะว่าเราอาศัยบ้านคนอื่นอยู่ใต้ถุน เรือนไม้ที่ผุกร่อนพื้นกระดานมีร่อง แน่อยู่เองที่น้ำจาก"กระโถนน้ำล้าง!" มันอาจจะกระเซนหรือพลัดหกใส่หัวใส่เสื้อผ้าเราบ้าง มันเป็นเรื่องธรรมดา เราไม่มีสิทธิจะไปต่อว่าเจ้าของบ้านได้ และถ้าไม่พอใจ ก็จงย้ายข้าวของออกไปจากเรือนนี้ซะ

เหอะ เหอะ มันก็แค่การเปรียบเทียบ ในสิ่งที่ต้องอดทนจำยอมกับการรู้สึกขยะแขยงชิงชังอะไรบางอย่าง ความจิงแล้วกูอยู่บ้านคนเดียว อย่างที่ปราถนา ไม่ต้องคอยมองสีหน้าใคร ไม่ต้องทนทุกข์ทรมานใจ แต่ที่ต้องทนไม่อยากเห็นหน้าคนแต่ก็ต้องทนเห็นมันก็เพราะความจำเป็นบางอย่างที่ไม่อาจสลัดให้หลุดออกไปจากบ่าสองข้างของกูได้ หวังว่าสักวันนึง กูคงมีโอกาสสลัดความโสมมทั้งปวงออกไปจากชีวิตจนได้

ต่อให้รอจนแก่กูก็จะรอ ถ้ากูไม่ตายห่าไปเสียก่อน ถึงแก่แล้วก็มีความสุขได้ ถ้าเราอยู่กับธรรมชาติ อยู่กับสัตว์ตัวน้อยผู้ยุ่งยาก แต่มากด้วยความสื่อสัตย์และจิงจัย กูจะรอวันที่รายรอบตัวกูเต็มไปด้วยขุนเขาต้นไม้และดอกไม้

เมื่อเย็นวันก่อน กูลากเอาเตาถ่านออกมาวางทางด้านริมคลอง แล้วหากิ่งไม้แห้งๆที่ร่วงมากมายมาก่อไฟ แป๊บเดียวติดเพราะกูจุดไฟเก่งว่ะ กั่กๆๆๆๆ สมัยเด็กๆเคยเห็นแม่จุดก็ชอบมาก เลยจุดเก่งมาจนทุกวันนี้ กอปกับลมหนาวแรงไฟเลยติดง่ายไม่ต้องพัดนาน จากนั้นกูก็เอาหมูหมักมาเสียบไม้ปิ้ง นั่งปิ้งกินคนเดียวใต้ต้นไม้ลมพัดเย็นสบายพลางนั่งดื่มเบียร์ไปด้วย นกน้อยแถวนั้นไม่ว่าจะเป็นนกกางเขน นกกระจอก กระจิบ ฮัมมิ่ง หัวขวาน และพิราบมาเกาะกิ่งไม้ชะโงกดูกูแดกเบียร์ พอดีกล้วยน้ำว้าที่ปลูกไว้สุกพอดีเลยตัดมาปิ้งก็หอมดีนะ อร่อย หวานนนนน(กว่าชีวิตของกูเยอะเลย)

นั่งกินเบียร์ไปสายตาก็มองทอดออกไปยังคลองอีกฝั่งซึ่งทางการตัดคลองจนเรียบร้อยแล้วทำทางเดินคอนกรีต แต่ฝั่งบ้านกูคนไม่นิยมเดินผ่านเพราะมันไม่โยงไปถึงจุดสำคัญๆเช่นธนาคารต่างๆกับโลตัส คนจึงนิยมใช้เส้นทางยังฝั่งตรงข้ามมากกว่า บ้านกูเลยรู้สึกว่ามันสงบดี กูเปิดประตูข้างรั้วออกไปยืนมองต้นไม้เล็กๆที่กูปลูกไว้ ความร่มรื่นของธรรมชาติยามบ่าย ชีวิตกูขอแค่นี้แหละ แค่นี้จิงๆ หิวก็มีกินมีดื่ม ง่วงก็มีที่ซุกหัวนอน มีที่ผ่อนคลายหย่อนอารมณ์บ้าง กูก็พอจัยแล้ว ไม่โลภอไลมากไปกว่านี้ ขอเพียง.....กูไม่ต้องทนกล้ำกลืนรู้จักและเห็นหน้าคนที่เค้าทรยศหักหลังเหยียบย่ำกูแค่นั้น และนี่คือสิ่งที่กูปราถนาสูงสุด